အရည္းၾကီး ေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ

အရည္းႀကီးတို႕ရဲ႕ က်င့္စဥ္ေတြျဖစ္ေသာ...     * ေရငုတ္     * မီးလႈံ     * တုံးခံု     * ဇယ္ခုတ္  ျခင္းေတြပါ။                 ေရငုပ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါဟာေဆာင္ပုဒ္။ ေဆာင္ပုဒ္က တိုေတာင္းတိက်ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ လက္ေတြ႕က်င့္စဥ္က ခက္ခဲက်ယ္၀န္းလွတယ္။ အင္မတန္ေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ညဥ့္သန္းေခါင္မွာ အင္မတန္ေအးတဲ့ ေရကန္တြင္းကို ဆင္းရတယ္။ အ႐ိုးကြဲမတတ္ ေအးစက္ေနတဲ့ေရထဲမွာ တစ္ကိုယ္လံုးကို ငုပ္ဆင္းနစ္ၿမႇဳပ္ရတယ္။ ေသြးခဲၿပီးအသက္ရွဴလို႕ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မေနာအာ႐ံုက အဲ့ဒီေရနဲ႕ ေရထဲက မိမိခႏၶာကိုယ္ကို အျခားေနရာဆီပို႕လႊတ္ထားရတယ္။ ေရရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ရမယ္။ အေအးဓာတ္ကို လ်စ္လ်ဴရႈပစ္ရမယ္။                   မီးလႈံရမယ္တဲ့ ဒါလဲ ေဆာင္ပုဒ္ပဲ။ ပူျပင္းတဲ့ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြၾကားထဲမွာ ျဖတ္သန္းရတယ္။ မီးရဲ႕အပူကို ခႏၶာကိုယ္က ထိေတြ႕ေနေပမဲ့ မေနာအာ႐ံုက ဒီမီးအပူကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။                  တံုးခုန္ရမယ္တဲ့ အႀကိမ္ႀကိမ္အေထာင္ အေသာင္း၊ မနားတမ္းတရစပ္ တစ္ဆက္တည္း သစ္တံုးႀကီးေတြကို ခုန္ေက်ာ္ရတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို  အနားမေပးရဘူး။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြက မိုးေရလို တၿဖဳိင္ၿဖဳိင္က်ေနတယ္။ ေမာဟိုက္လြန္းတဲ့အတြက္ အသည္းႏွလံုးဟာ ခံတြင္းကေန ခုန္ထြက္လြင့္စဥ္ သြားေတာ့မလားထင္ရတယ္။ အဲ့ဒီေလာက္ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ၾကားထဲက ေနၿပီး မေနာအာ႐ံုဟာ လန္းဆန္းေနေအာင္ က်င့္ႀကံရတယ္။                     ဇယ္ခုတ္ရမယ္တဲ့ ေ႐ြးေစ့ေပါင္းမ်ားစြာကို အစုအပံုလိုက္ထား၊ တစ္ေစ့ခ်င္းတစ္ေစ့ခ်င္းယူၿပီး ေနရာေရြ႕ၿပီးပံု၊ မူလအပံုမွာ ေ႐ြးေစ့ အားလံုးကုန္သြားသည္အထိ အေရအတြက္ကို အတိအက်မွတ္သား။ အပံုသစ္ကေန တစ္ခါေနာက္တစ္ပံု အသစ္ထပ္ၿပီး တစ္ေစ့ခ်င္းေရတြက္ၿပီးထပ္ပံု။ ရရွိလာတဲ့ အေရအတြက္ဟာ မူလအတိုင္း ထပ္တူမညီရင္ေတာ့ ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ခံရတယ္။ ဒီက်င့္စဥ္ဟာ ေ႐ြးေစ့ကို ေနရာေရႊ႕ၿပီး ေရတြက္စုပံုတာဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္လို႕ျဖင့္ မရေပဘူး။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေ႐ြ႕ေစ့ေတြ တစ္ေစ့ခ်င္းအေပၚမွာ အာ႐ံုကို စူးစိုက္ၿပီး ေရတြက္ေနရတာဟာ ၾကာေလပင္ပန္းေလ၊  အာ႐ံုတင္းက်ပ္ ကိုက္ခဲေလေလ က်င့္စဥ္ပဲ။                     စတဲ့... စတ့ဲ... ဒီလိုက်င့္စဥ္ေတြရဲ႕ အခ်ဳပ္ကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကို မ်ားမ်ားႏိွပ္စက္ေပးေလေလ ၀ိညာဥ္ဟာ  ၿဖဳစင္လာေလေလ ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ အရည္းဆရာတို႕ရဲ႕က်င့္စဥ္တိုင္းဟာ ၀ိညာဥ္ၿဖဳစင္ မြန္ျမတ္ေရးကို ဦးတည္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ယုတ္ညံ့တဲ့ စိတ္အာ႐ံုတို႕ကို မညႇာမတာ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္းတဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု အသံုးခ်ရတယ္။ ဒီလိုထူးဆန္းနက္နဲတဲ့ က်င့္စဥ္ေတြ အျပင္ ေဆး၀ါးအတတ္၊ အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႕၊ ဂါထာမႏၲန္အတတ္ေတြကိုလဲ မေနမနား ဆည္းပူးၾကရတယ္။                      မထီးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ အနီးအနားေဒသတစ္၀ိုက္မွာသာမက အရိမႏၵနပူရ တစ္၀န္းလံုးအထိ ဂုဏ္သတင္းေမႊးႀကိဳင္ခဲ့တယ္။ ျပည္သူျပည္သားတို႕ရဲ႕ အက်ဳိးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးၾကတယ္။ ေဆး၀ါးကုသေပးတယ္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ မကပ္ႏိုင္ေအာင္ ဂါထာ မႏၲန္အစီအရင္လုပ္ေပးတယ္။ ဆုေတာင္းပူေဇာ္ပြဲေတြ၊ ယဇ္ပြဲေတြက်င္းပေပးတယ္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြကို လက္႐ံုးရည္ ထက္ျမက္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတယ္။                           ၾသဇာတိကၠမ တျဖည္းျဖည္းႀကီးမားလာတဲ့ အမ်ားလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို တစ္စတစ္စရရွိခဲ့ယူလာခဲ့တဲ့ သမထီးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ.... “ပန္းဦးလြတ္ပြဲ”ဆိုတဲ့ ဓေလ့တစ္ခု ၀င္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွစၿပီး သမထီးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေမႊးႀကိဳင္လာတဲ့ ဂုဏ္သတင္းထဲမွာ အပုပ္နံ႕တစ္ခုေထာင္းခနဲ ေရာစြက္လာေတာ့တာပဲ....။